Niedziołek

Najlepsze niedziołki są oczywiście te spędzane razem, ale ponieważ Pan W. aktualnie zarabia na chlebek w korporacji, co to dnia świętego nie święci i prawa niewolnika pracownika do niedzielnego odpoczynku nie uznaje, co jakiś czas zdarzają mi się niedziołki samotne. 

Latem zwykle wygląda to zgoła inaczej, ale teraz, zimą... wstaje się w taki dzień co prawda wcześnie, ale tylko po to, żeby uprzyjemnić jęczącemu Panu W. poranek i wręczyć mu w drzwiach wypakowaną śniadaniówkę plus termokubek z gorrrącym napojem na wynos. Natychmiast po zamknięciu drzwi robi się susa do jeszcze ciepłego łóżka, przeciąga rozkosznie i z mlaśnięciem, po czym układa wygodnie w kręgu blasku hektorka, wyciąga mackę po gazetę, książkę albo łamigłówki i oddaje się leniwemu wyczytywaniu naprzemiennie z podrzemywaniem. W międzyczasie, jeśli bardzo kiszki skręca, można ugotować owsianki i zjeść ją wprost z rondelka. A jak już zrobi się bezwstydnie późno i wrodzone poczucie przyzwoitości mamrocze nad uchem, że nie wypada całej niedzieli przeleżeć w łóżku - można ewentualnie opuścić stanowisko dowodzenia, ogarnąć chatkę, pójść na zimowy spacer, zrobić obiad, urządzić sobie domowe spa tudzież jeszcze parę innych ciekawych rzeczy, a każdą z nich z kojąco na duszę wpływającym niemuszeniem.

:-)

Wyjątkowo światłolubne stworzenie

Zaczynam poważnie rozważać zakup jakiejś wyrzutni większego kalibru. Nie, tym razem nie zdenerwowali mnie politycy, postrzelałabym w chmury sobie. Żeby dziur narobić i wpuścić trochę słońca bo od tych notorycznych ciemności zaczynam popadać w przygnębienie. Wychodzę skoroświt do pracy (fakt, o mało ludzkiej porze) - ciemno niczym w doopie. Gdzieś tak około ósmej od niechcenia robi się kilka tonów jaśniej, ale żeby móc znienawidzone świetlówki wygasić, ooo to nie, nie aż tak jaśniej. Drogę do domu mogę za to łaskawie przebyć przy świetle szumnie zwanym dziennym (o ile akurat pogoda nie ma w planach sypnąć śniegiem albo chlusnąć deszczem), by kilka chwil potem znów zamienić licznik energii elektrycznej w radosną karuzelę. 

Jeszcze na początku to wszystko jest do zniesienia: najpierw jest klimatyczne święto zmarłych ze zniczową łuną, potem długie wieczory spędzać można na czynnościach, na które latem brak jest czasu i ochoty, następnie nadchodzi grudzień i bombarduje magiom świont. Do tego momentu jeszcze człowiek się jako tako trzyma, tym bardziej, że najczęściej w nawale różniastych przedświątecznych zajęć i tak specjalnie nie ma czasu na rozmyślanie. Za to szary okres z obrzyganym niebem, który rozciąga się pomiędzy nowym rokiem a mniej więcej połową marca jest moim skromnym zdaniem zupełnie bez sensu i wpędza tysiące ludzi w niepotrzebną depresję, nabija kabzy firmom energetycznym i stanowczo powinien posiadać opcję przewijania na szybkim podglądzie. 

Bo ile można przesiadywać pod lampą?